Kie przychodzem na cmyntorz, zapalom świecke,
łod wiatru jom chroniem rynkami,
pozierom na krzyż, na kwiotki, na zdjyncie,
na pomnik – bez żywyk wykuty dłutami…
Kie ściśnie mnie serce, to łocy podnosem
i łod razu mi raźnij na dusy,
kie pikne góry łóbocem,
a wiater mi łzy łosusy!
Pikneście, góry moje, nad wszytko na świecie!
Ino dalij moje serce cosik kłuje…
Pozierom wyzej, ponad wierchy – ku niebu
i juz wiem, cego moja dusa potrzebuje!
Nie tymu sie serce łogrzeje, co na świecke,
i zimnom mogiłe poziero,
ino tymu, co duse podnosi
i na Boga patrzy, któryn niebo łozwiero!
[xW.Pal, 2016]