Kie mnie na cmyntorzu serce zakłuje

Kie przychodzem na cmyntorz, zapalom świecke,

łod wiatru jom chroniem rynkami,

pozierom na krzyż, na kwiotki, na zdjyncie,

na pomnik – bez żywyk wykuty dłutami…

          Kie ściśnie mnie serce, to łocy podnosem

          i łod razu mi raźnij na dusy,

          kie pikne góry łóbocem,

          a wiater mi łzy łosusy!

Pikneście, góry moje, nad wszytko na świecie!

Ino dalij moje serce cosik kłuje…

Pozierom wyzej, ponad wierchy – ku niebu

i juz wiem, cego moja dusa potrzebuje!

         Nie tymu sie serce łogrzeje, co na świecke,

         i zimnom mogiłe poziero,

         ino tymu, co duse podnosi

         i na Boga patrzy, któryn niebo łozwiero!

[xW.Pal, 2016]